our seventh

Magpipitong taon na pala since naging kami ni Crissy at ewan ko ba mas nasanay na ako nai-celebrate ‘yon kaysa sa anniversary ng kasal namin. Kasi madalas ko na sabihin noon pa man na itinuring ko na siyang asawa gaya ng isinulat ko sa diary ko on that day.Or siguro dahil kailan lang naman kami ikinasal. For seven years, grateful din ako sa dami ng blessings na dumating at sa mga munting tampuhan na napagdaanan na namin. Dati naman hanggang sa may CCP lang namin kaya magda-date at espesyal na ‘yong kumain sa Jollibee or Chowking pagkatapos. Pambihira nga kami makapanood ng sine, hanggang nood lang ng TV sa bahay  kapag Linggo. Naalala ko pa nga na maghahati pa kami sa isang pirasong itlog sa almusal o kaya’y nag-uulam lang ng sotanghon na sinahugan ng sardinas.

Pero siyempre malungkot lang din isipin na ‘yong kapalit ng kakayahan namin na maka-afford ng bahagya ay ‘yong paghihiwalay namin. Siyempre kung may choice lang parang doon ka na sa dating simpleng buhay pero magkasama naman kayo araw-araw. Iyon nga lang hindi puwedeng laging ganoon na lang sa simple ang aming buhay. May mga pangarap din kami na nais abutin. Konting tiis, konting pasensiya, darating din ang time na puwede kami magsama for all the time we want.

Siyempre pa inabot muna ng kung ilang taon bago kami kasi lumagay daw sa tahimik. Nagkaroon kami ng time na mas makilala ang isat’isa  at mag-mature muna on our own Seven years after, kahit gaano na namin kakilala ang isa’t isa madalas pa din kami magkatampuhan lalo na pareho kami na super sensitive. Good thing nga lang na kapag mag-asawa na kayo ‘ala kayong choice kundi magbati. Di naman puwede magcool-off or basta na lang mag-break. Wala pa kami ipon to finance an annulment,hehe. I am confident naman na our love for each other is beyond forever. Even if nasa kabilang panig siya ng mundo, ni minsan naman di siya nagkulang sa pagpaparamdam of how much I am loved.